ALLERZIELEN – Hofkerk 2 november 2025 – ter Meditatie
Mag ik u in deze Allerzielenviering enkele gedachten ter overweging meegeven?
niet meer, maar ook niet minder.
*
Toen ik nog ziekenhuispastor was, ontdekte ik een modernere versie van het ‘Dies Irae’ van de hand van Mattheus Verdaasdonk. Met sommige doodzieke patiënten voor ogen maakte dit diepe indruk op mij.
Enkele regels daaruit:
Heer, herinner U de namen van hen, die gestorven zijn,
en vergeet niet, dat zij kwamen langs de straten van de pijn,
langs de wegen van het lijden, door het woud der eenzaamheid…
Heer, herinner U hun luistrend wakker liggen in de nacht
en hun roepen in het duister, de armzaal’gheid van hun kracht,
en wil zeer aandachtig lezen in de rimpels van hun huid….
Laat de doden eeuwig leven met U in het paradijs.
*
Zo gaat iedereen haar of zijn eigen weg naar de eeuwigheid.
Onze oudste overledenen: Wil Krijnen-van Dijk en Jo Konijn-Huibers zijn 102 jaar resp. 98 jaar oud geworden. Onze jongste overledenen:: Michel van Eunen en Anton Monshouwer zijn 55 resp. 50 jaar geworden.
*
Vorig jaar Allerzielen vertelde ik u, dat we als ziekenhuispastores wel ’s werden opgeroepen, naar een stervend baby’tje: “een mensenkind, geweven in de moederschoot” – zo hoorden we in de Schriftlezing uit Psalm 139. Ouders vroegen dan om hun kindje te dopen.
Normaal gesproken is dopen toch de toekomst vieren? – maar dit was meteen: afscheid nemen… Daar zaten we bijeen: als ouders, grootouders, vrienden -een kleine groep.
Als we gingen dopen nodigde ik iedereen, gelovig of niet, uit om dat kindje te zegenen. Dan ontstond er zó’n sfeer van tederheid, van stilte en ontroering. Sacraal en onvergetelijk!…
*
Ach ja – wat is sterven? Wat is daarnà?
We hoorden tussen de lezing uit Psalm 139 en de Evangelielezing over het sterven van Jezus (uit Lucas 23 en 24) spirituele muziek: ‘Het Lied om Toekomst’ van Huub Oosterhuis.
De LWM zong: “Komt er een rechtvaardige wereld, waar de dood niet heerst? Is er na de dood een veel grotere ruimte waar je terecht komt?
Komen er op deze onschatbare aarde nog eeuwen van schoonheid? En stilte groter dan taal? En liefde sterk als de dood?……” Ja, dat zegt en zingt het Hooglied 8,6: “Sterk zoals de dood is de liefde!”
Hoort u de nuance?…
*
Gedichten en liederen verwoorden zogezegd dat wat eigenlijk on-zegbaar is. Het motet van Bach “O Jesu Christ, mein’s Lebens Licht” inspireerde mij tijdens een kloosterweekend eens tot een klein gedicht over het sterven als overtocht.
Het heet ‘Aankomst’:
aangekomen
aan de kade
der eeuwigheid
achter mij
het schip
nog nadeinend
het Licht
vòòr mij
overzee gewandeld
aangekomen
mijn aankomst
verlichtend…
*
Geloof en hoop zijn passanten, zegt Paulus (in I Korintiërs 13, 13).
Het grootst is de liefde: die blijft! Laten onze hoop en ons geloof uitmonden in vijvers of meren of zeeën van liefde…
*
In liefde verbonden waren en zijn Jezus en zijn moeder Maria. Ave Maria! Aan het Kruis horen wij de jonge, stervende Jezus bidden uit Psalm 31: “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest”. Deze tekst is het Avondgebedje, dat joodse ouders dagelijks met hun kinderen uitspraken.
*
Zo stierf Jezus Pasen tegemoet. Lucas vermeldt, dat de engelen zeiden: “Hij is niet hier, Hij is verrezen”.
Voorgoed leeft de Christus in ons. Laat Hij ons Levenslicht zijn en blijven. Aan gene zijde is het God – zo geloof ik – die ons leven hoe dan ook reinigt en voltooit…
Lof zij U Christus in eeuwigheid.
*
In de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Amen
Ari van Buuren