Impressie Dodenherdenking 4 mei 2020
“Wat vond je ervan, van de dodenherdenking?” vraag ik mijn gezin. We wonen op de Hof bijna op steenworp afstand van de Kerk. Dit jaar gingen we voor het eerst buitenshuis herdenken. Niet iedereen had hier zin in; wij hebben twee pubers in huis. Maar we gingen op een hol en een draf en waren zowaar op tijd.
Mijn jongste (dametje van acht) had een negatief oordeel: “Er was een man die maar nors keek.” En de ‘toetermuziek’ vond ze ‘kinderachtig’. Nee, van haar had het niet gehoeven. Mijn middelste (meid van 12) reageert warm noch koud: “Ja wel oké hoor.” Wat was dan ‘wel oké’? Dat het binnen was? “Ja natuurlijk! Buiten was ’t hartstikke koud,” zegt ze praktisch.
Mijn zoon van 14 reageert positiever dan ik verwacht: “Ja, bijzonder!” Wát was dan ‘bijzonder’? “Nou, gewoon (zijn start van ongeveer iedere zin)… met al die mensen! Als we thuis zitten, dan zien we ook wel andere mensen, maar die zijn dan op tv.”
Ik knik. Ja, met elkaar. Dat was wat mij ook raakte. Dat we er stonden, bekende én onbekende gezichten. Hele verschillende mensen, maar we waren samen. Samen in het ritueel, samen in de concentratie. De Kracht van Stil. De Kracht van Samen Stil.
Oud én jong, dat viel mijn levensgezel op. De diversiteit aan leeftijden. Én de twee coupletten van ’t Wilhelmus (in plaats van één). Maar dat moet mogen. In de Kerk. Volgend jaar weer!
Marianne Kuijper
