Morgen wordt het beter?!
Enkele weken gelden bezocht pastor Ari van Buuren Beirut in Libanon en het vluchtelingenkamp Bukra Ahla. Op deze site hebben we hier eerder al een kort verslag van opgenomen.
Nu de eerste indrukken bezonken zijn,doet Ari van Buuren hieronder uitgebreider verslag.
Morgen wordt het beter?! – over vluchtelingenkinderen, zorg en hoop in Beirut
Bukra Ahla: for a better tomorrow!
In de eerste week van december bezocht ik Bukra Ahla, een vluchtelingenkamp voor Syrische kinderen en vrouwen in de Libanese hoofdstad Beirut. Eerder was ik in 2000 en 2003 in Libanon, toen mijn dochter daar woonde. Na 13 jaren ging ik er weer heen, samen met mijn dochter voor een bezoek aan een kleindochter die daar thans verblijft.
Onverwacht werd mij gevraagd of ik in Bukra Ahla een naaimachine en een diaprojector wilde bezorgen. Het is een van de drie kampen die de Brusselse NGO SBOverseas in Libanon organiseert: in Beirut, de Bekavallei in het oosten en Saida aan de Middellandse Zeekust in het zuiden. Daar worden voedsel en noodhulp verstrekt, maar er is meer.
Ons bezoek aan Bukra Ahla was indrukwekkend. Vluchtelingen uit Aleppo runnen dit project. Tal van jonge vrijwilligers uit diverse landen staan hen bij. De gevluchte Syrische kinderen kunnen eindelijk weer naar school. Dagelijks gaan 3 groepen van 40 kinderen naar school. Zij worden ook psychosociaal ondersteund om zich weer veilig te voelen. De vrouwen worden o.a. getraind in ‘empowerment’, weerbaarheid en het opbouwen van netwerken.
Door dit alles raakte ik verbonden met Bukra Ahla. We voeren er actie voor, o.a. via de interreligieuze organisaties URI (United Religions Initiative) en RfP (Religions for Peace).
Ook in onze parochie vindt het weerklank. Mijn Overweging in de Viering op 18 december wijdde ik aan ons bezoek. Spontaan werd er op de Filmavond, tijdens de Advents-Vesper en na de Kerstvieringen voor Bukra Ahla gecollecteerd. Fantastisch!
Zorgen
Naast familiale zaken en het bezoek aan Bukra Ahla mocht ik als voorzitter van URI-Nederland vier mensen op inter-religieus niveau ontmoeten: een moslim, een druus en twee christenen. Drie van hen had ik in 2003 al ontmoet.
Mohammad Sammak is secretaris van de Arabische dialoog moslims-christenen. Hij speelde in 1989 een belangrijke rol in het Taif-Vredesakkoord ter beëindiging van de burgeroorlog. Thans adviseert hij de Paus. De Druus Sultan Kheir zette een URI-netwerk Vredeseducatie op onder scholieren en studenten.
De twee christenen, die ik sprak, zijn lid van de met Rome verbonden oeroude Maronitische Kerk. Wadiaa Khoury is jong enthousiast hoogleraar Vredeseducatie en Burgerschap. Ramez Salame is jurist. Hij gelooft in de kracht van de multireligieuze samenleving in Libanon.
Allen verwoordden op gelijke wijze hun zorgen. De grens met Syrië naast de Bekavallei is een gatenkaas. Zij vrezen een stiekeme invasie van IS, steeds meer verjaagd uit Irak en Syrië. Men voelt zich als Libanon in Europa helemaal niet gezien. Er is geen aandacht voor het kleine, democratische Libanon dat meer dan 2 miljoen (!) vluchtelingen uit de regio opvangt.
Hoop
De diversiteit is verankerd in de Libanese grondwet: de president is christen, de premier soenniet en de parlementsvoorzitter sjiiet. In vredeseducatie wordt als onderdeel van de interreligieuze samenwerking veel geïnvesteerd. De mensen die ik mocht ontmoeten tonen ondanks alles heel veel, ons beschamende, hoop. Als Wadiaa haar ouders bezoekt in de Bekavallei, 10 km verwijderd van het IS-front, laat zij zich inspireren door Taizémuziek…
Libanon verdient onze solidariteit: vandaar de inzet voor Bukra Ahla. Doet u mee?
Ari van Buuren