Overweging 19 april – Ari van Buuren
2de zondag van Pasen: sinds 2000 Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid – Evangelielezing Johannes 20,19-31
1
Bijna 60 dagen geleden stierf de eerste coronavirus-patiënt in ons land. Dat was op 27 februari 2020, de dag na Aswoensdag.
Het werd een Veertigdagen-tijd op weg naar Pasen om nooit te vergeten. Vasten was nu geen vrije of vrijblijvende keuze meer. In de strijd tegen het corona-virus werd het tot een noodzaak van sociale onthouding.
2
Angst is vaak de achterkant van strijd.
Uit angst voor het virus van de haat hebben 10 leerlingen van Jezus zich op de allereerste Paaszondag-avond in hun huis opgesloten. Ze voelen zich kennelijk niet safe meer. Hun luiken zijn dicht: het is Beloken Pasen.
Kunnen zij ooit nog weer ‘de oude’ worden? Durven zij te geloven in een nieuwe, ònt-luikende wereld?
3
Het ongelofelijke Paaswonder is, hoe Jezus zich dan manifesteert.
Laten we ons verbinden met dit Evangelieverhaal.
Laten wij daartoe onze eigen innerlijke ruimte onderzoeken…
4
Jezus, de Opgestane bezoekt ons.
Hij komt door dichte deuren ons huis en onze ziel binnen. Hij is allerminst verbitterd. Zijn openings-groet van vrede verjaagt de vrees. Meteen toont hij de littekenen in zijn handen en zijde. Christus is bij uitstek de ‘Wounded Healer’ (Henri Nouwen).
Maar daar blijft het niet bij.
Zijn vredegroet herhalend geeft Jezus zijn goddelijke missie en adem dóór. Hij mobiliseert de kracht van de Heilige Geest en vergeving naar ons toe. Er kan iets gaan ontluiken.
5
Thomas is er niet bij, als de Opgestane verschijnt. Zijn collega’s rapporteren hem: “Wij hebben de Heer gezien!”
Maar Thomas protesteert en twijfelt. Want de anderen stralen niet de van Jezus ontvangen vrede uit, geen messiaanse barmhartigheid, geen vergeving. Het is dus de halve waarheid, die zij betuigen.
Zij zijn geen cent veranderd. Zij zijn zelfgenoegzaam. Zij kunnen niets met de ongelovig lijkende Thomas.
Heeft Thomas soms een bevroren hart?
Nee, zèlf hebben zij een bevroren hart… Als de vrede van Christus zich niet via ons voortplant – dan blijft er onvrede. Waar de adem van God zich niet via ons voortplant – daar ademen mensen niet op. Als er geen vergeving is verstart de samenleving.
6
De Opgestane herhaalt Pasen en verschijnt daarom nog een keer extra, als Thomas er ook weer bij is. Hij confronteert Thomas naar diens wens met zijn littekenen. “Kijk maar en voel maar” zegt Christus – zoals de schilder Caravaggio zeer concreet uitbeeldt.
De dichter Willem Barnard beschreef ooit in een lied voor de Paastijd wàt voor transformatie je dan kunt voelen:
Wandelend in de woestijn
hebben wij water gevonden
springende als een fontein,
bronnen geslagen als wonden
7
Thans denk ik, dat de Opgestane in onze corona-crisistijd ons daarmee ook de missie geeft om naar elkaars littekenen te kijken.
Blijf niet zitten achter je dichte deuren van angst, gemis, verbittering of zelfgenoegzaamheid. Probeer in Gods naam open te gaan. Laten je wonden evenzovele bronnen voor Gods goede Geest worden. Adem vertrouwen in en uit en handel er naar.
Ari van Buuren
| Laten we de Paastijd zien als een oproep om Christus opnieuw te zoeken. Laten we de levende niet onder de doden zoeken. Laten we hem moedig en vasthoudend zoeken en niet in de war raken als hij ons als een vreemde voorkomt. We zullen hem herkennen aan zijn wonden, aan zijn stem, wanneer hij tot ons spreekt, aan de geest, die vrede brengt en angst verjaagt. |